Jiri
4 april 2017
Jiri is een vrij groot dorp waar de asfaltweg eindigt om vervolgens in een soort van zandweg verder te gaan. Het is een dorp van de handel. Omgeven door grote groene bergen. Na onze spullen in de lodge te hebben gelegd, loop ik de hoofdstraat af. Het is een drukte van jewelste zo op de late middag. Kindjes die buiten spelen, vrouwen voor hun winkeltjes en jongemannen paraderend door de straten.
Hier liep ik ruim twee jaar geleden ook. Verbaasd kijk ik rond. De zware aardbeving van 2015 heeft het dorp flink getroffen. Het deel van de straat waar destijds mijn lodge stond, heeft de aardbeving niet doorstaan. Wat akelig om te zien en ik denk aan de eigenaren. Meerdere panden zijn weggeslagen en inmiddels wordt er weer van de grond af opgebouwd. Herstelwerk is begonnen en de dorpelingen zien ook kansen. De weg ligt half open om een grote waterpijp onder de grond aan te leggen. Het is een chaos in de straat.
Ik loop een pad omhoog naar een kleine stoepa en een gouden Boeddha. Op 2000 meter is een paar trappen omhoog ineens best zwaar. Een oude vrouw loopt haar rondjes om de stoepa. De gebedsmolens draaiend, de kralenketting in haar handen. Ze knikt naar me met een glimlach. De Boeddha kijkt op ons neer. Het is een vredig moment.
Teruglopend klinken de vriendelijke begroetingen. Namasté! Wat in het Sanskriet “ik buig voor jou” betekent. De vrouwen zitten op hun hurken of op kleine rieten krukjes. Breiend voor hun huis of roerend in grote pannen hete olie. Een mandarijntje wordt me aangeboden. De mannen van het dorp staan te kletsen op het plein. En een verkoper zegt lachend dat hij mijn iPhone wel wil kopen.
Terug in mijn lodge sluiten Kendra en Ang Kami aan. Het wordt snel donker en het eten komt op tafel. We praten over de trekking en de komende dagen. Het heeft even tijd nodig om elkaar te leren kennen. Het begin is altijd een beetje onwennig. De avonden zijn kort in de bergen en al snel is het bedtijd. Morgen weer vroeg op. Dan gaat het beginnen.
Namasté!
